film 33: Somewhere _ “diep in mezelf ben ik erg oppervlakkig.” _ Ava Gardner
net zoals twee jaar geleden met The Wrestler mag de winnaar van de Gouden Leeuw van Venetië het Filmfestival van Gent afsluiten. de eer werd deze keer weg gelegd voor Sofia Coppola’s Somewhere. Stephen Dorff speelt Johnny Marco een box office acteur die een luxueus room service leventje leidt in het Chateau Marmont Hotel in Hollywood. zijn assistente belt hem ’s morgens door wat hij waar en wanneer moet doen (promocampagne, special effects masker voor zijn nieuwe film, interviews) en daar tussenin vult hij zijn dagen met vrouwen, bier en zijn snelle auto (de film lijkt wel een promostunt voor ferrari te zijn). zijn realiteitsgevoel is weggeëbd totdat hij zich een week dient te ontfermen over zijn 11-jarige dochter Cleo. Somewhere stelt de oppervlakkigheid tentoon van de luxewereld waarin men vervreemd geraakt van de realiteit. men kan zich alles permitteren wat in gedachten op komt maar net daardoor verliest men de levenslust, er is geen uitdaging meer. er gebeurt dan ook niet veel in Somewhere, hetgeen wat net kenmerkend is voor dit type leventje. de keerzijde van de medaille is natuurlijk dat er niet veel te beleven is in de film en dat hij zelf oppervlakkig gaat aanvoelen. je voelt je zelf eenzamer worden. gelukkig is er Stephen Dorff die het B-actiegenre van zich afspeelt en Ella Fanning (jongere zus van Dakota) die de onschuld weergeeft dat je hoop en sprankel doet inzien maar er ontbreekt een wow-gevoel zoals we dat hadden bij The Virgin Suicides en Lost In Translation.3/5
film 34: Mother And Child _ “ik heb een adoptiezoon. het is verkieslijker de fouten van anderen te herstellen dan er zelf een te begaan.” _ Frédéric Dard
we volgen drie vrouwen die elk te maken hebben met adoptie maar ook met elkaar verbonden blijken te zijn. Karen (Annette Bening) had op haar 14-jarige leeftijd ontdekkingsseks waaruit een zwangerschap volgde. ze werd door haar moeder gedwongen haar kind af te staan wat 37 jaar later nog steeds zwaar doorweegt op haar en haar strenge dominante persoonlijkheid. Elizabeth (Naomi Watts) is een succesvolle advocate die in een gerenommeerd kantoor binnenraakt. ze is zelfstandig, ambitieus, asociaal en seksueel onverschillig met o.a. een affaire met haar baas (goede bijrol van Samuel L. Jackson) en buurman. ondanks een vroegere medische ingreep blijkt ze toch zwanger te zijn. Lucy (Kerry Washington) is gelukkig met Joseph maar een onvervulde kinderwens knaagt aan de relatie. Lucy trekt naar het weeshuis om een kindje te adopteren. hoe de drie verhaallijnen elkaar kruisen is voorspelbaar en de film van de zoon van Gabriel Garcia Marquez – Rodrigo Garcia – moet het dan ook hebben van de opgeroepen emoties omtrent het thema van adoptie. en dit wordt vanuit drie standpunten bekeken: als jongere een misstapvluggertje begaan en je eigen kind afgeven voor adoptie waarbij het gebrek aan de moeder-kind band voor eeuwig een gewetenskwestie blijft, zelf een adoptiekind zijn dat wegens gebrek aan moeder-kind liefde zijn eigen autoritaire weg in het leven gaat zonder emoties te willen voelen, als moeder geen kinderen kunnen krijgen dat weegt op een relatie en waarbij de vraag is of adoptie wel de gewenste oplossing is. de juiste snaren worden geraakt; dat het een vrouwenfilm is, is niet de hinderpaal, wel de voorspelbaarheid.
2,5/5
film 35: L’Illusioniste _ “illusies zijn de luchtbanden waarop men over de ruwe levensweg rijdt, en die langzaam leeglopen naarmate men vordert.” _ J.V. Teunissen
Jacques Tati is na 28 jaar dood te zijn terug in de filmwereld. Sylvain Chomet, de maker van het gewaardeerde Les Triplettes de Belleville, nam een ongeproduceerd script van Tati ter hande en maakte er een stilistisch geanimeerde versie van. zijn goochelaar in de film is genoemd naar Tati himself al kon het even goed Mr. Hulot (het film alter ego van Tati) geweest zijn. Tatischeff (volledige naam trouwens van de regisseur/acteur) heeft in Frankrijk een prima goochelshow maar reeds een tijdje komt er geen kat meer kijken naar zijn klassieke illusies, inclusief konijn uit de hoed. over de zee probeert hij in Engeland zijn geluk maar ook daar zijn de tijden veranderd. variëté en revue shows zijn passé composé (hoe zou het eigenlijk met Luc Caals in het Witte Paard zijn?) en het publiek heeft volledig de kant gekozen van hitse popgroepen. enkel het jonge meisje Alice is in de ban van de magie en volgt Tatischeff doorheen zijn zoektocht naar optredens maar het wordt eerder een levenszoektocht waarbij ze ondervindt eigenlijk in de ban te zijn van de illusie. dit is volwassen animatie, een lach mag maar de traan is nooit ver weg. na de stuntelige humorintroductie gaat Chomet immers dieper in op de levensweg van eens een groot entertainer die er heden zijn brood niet meer mee kan verdienen. de animatie, die trouwens geen dialoog kent, krijgt zo een sombere kant waardoor de droefheid in het realistische leven centraal staat en de animatie minder geanimeerd is zoals misschien Tati het voor ogen had. Chomet’s ode aan Tati is dus niet weggelegd voor een gezinsfilmpje, het kost enige moeite om in de leefwereld te kruipen en te blijven van Tatischeff maar je krijgt er wel een herkenbaar schitterend getekende animatiefilm voor.
3/5
film 36: Mon Oncle _ “er bestaat een manier om uit de crisis te geraken: men moet op pretentie belastingen heffen.” Jacques Tati
Franse klassieker over de afstandsbedieningsmaatschappij.
4/5
