“vrouwen willen geen paradijs op aarde, want dan hebben ze niets meer om aan te doen.” _ Hanne Wieder
een dame op leeftijd die naar Kenia trekt om er de seksuele zwier op te gaan met viriele mannen. voorgeschilderd als het paradijs en alhoewel de film ook inzoomt op thema’s als rassenscheiding, sexploitation en emotionele naïviteit, is dit allesbehalve een paradijs van een film. dat is de eigenlijk de korte samenvatting van de nieuwe film van Oostenrijks regisseur Ulrich Seidl (ze hebben daar dus meer dan Michael Haneke). het moet gezegd worden: de rol die Margarete Tiesel speelt, is een zeer o
ngemakkelijke en uitdagende rol. jezelf als struise plus vijftiger vaak op improviserende wijze bloot geven aan jonge, alles voor het geld inzettende zwarte mannen in een lokaal onwennige omgeving, verdient een moedig applaus. tevens zet ze in de verf dat ze eigenlijk op haar leeftijd nood heeft aan liefde en dat een maskering met seks haar op langere termijn alleen maar 
ongelukkig maakt. maar toch, hoe waardig de vertolking ook is, het blijft oncomfortabel naar te kijken. vooral omdat Seidl Paradies: Liebe op neerslachtige wijze in strakke kaders filmt. het zal geen breed publiek aanspreken en als eerste film in een trilogie laat ik alvast de vervolgen Paradies: Glaube en Paradies: Hoffnung links liggen. tenzij ze op het volgende filmfestival Gent getoond worden, dan wordt het weer een verplicht nummer. de kwetsbaarheid in de film is voor het hoofdpersonage niet alleen zwaar om te dragen, vanuit de cinema is het ook zwaar om naar te kijken.
2/5
