“het is pas als iedereen het weet dat je alcoholieker bent.” _ Jacques Savoie
oa United 93, The Grey, Con Air, Cast Away, Final Destination, Alive: uiteenlopende films die een spectaculaire vliegtuigcrash gemeen hebben. doe daar maar gerust Flight bij. de manier waarop piloot Whip Whitaker – na zijn ochtendlijke routine van vrouwen (wie wil er niet naast Nadine Velazquez wakker worden), bier en cocaïne – zijn passagiers door zeer woelige turbulentie jaagt, dient enkel als spanningsopbouw want wanneer een motor het laat afweten vertoont hij één van de meest ingenieuze manieren (ondersteboven heb ik een vliegtuig nog niet zien voorbij komen) om het heil van het neerstortende vliegtuig te 
beperken. waar andere piloten de honderden passagiers de dood had ingejaagd, weet hij het merendeel ervan te redden. de crash die regisseur Robert Zemeckis hier vooschotelt, is adembenemend: door het dichte camerawerk, reële paniek en benauwende luchtbeelden voel je jezelf passagier en voel je de afgrond met dichtgeknepen billen dichter komen. Whip mag terecht een held genoemd worden. maar in het oog van de mediastorm en het gerechterlijke onderzoek naar de verantwoordelijkheid van de crash, komt het ware beeld van de piloot naar boven. hij is een gevallen held. het hectische leven als 
piloot overleefde hij door drank en drugs en het was enkel op basis van een gigantisch groot zelfvertrouwen dat hij zijn status hoog hield. maar door de sociale en justitiële druk belandt hij nu in een neerwaartse spiraal: meer drank en drugs zijn nodig welke zijn routine en dagdagelijkse leven onderuit haalt. stilaan beginnen de mensen rondom hem de barsten in zijn reputatie te zien welke Whip tegen wil en dank ontkent. je merkt dat na de spectaculaire crash Zemeckis het cockpitroer volledig omzwaait naar een 
karakterstudie van een alcoholist. de titel Flight lijkt dan ook verkeerd gekozen. het gaat immers niet over de crash van een vliegtuig, wel over de crash van een mens. door iedereen opgewaardeerd, komt de val zeer hard aan. het hardnekkige ontkenningsgedrag van een alcoholprobleem, de leugentjes om bestwil en verdoken drinkmomenten (scenarist John Gatins voegt zijn ervaring toe) zal Whip niet helpen. bepaalde momenten zijn grandioos in scène gezet en voelen tegelijkertijd 
rauw en weerloos aan. Denzel Washington met zijn bolle kaken naast neerhangende lippen, neerbuigende netvliezen en droogpapsmakkende stem mag terecht pronken met zijn oscarnominatie (o ja de twee tussenkomsten van John Goodman op tonen van Gimme Shelter: fijn!). maar toch kon Robert Zemeckis het niet nalaten om er de hatelijk Amerikaans licht religieuze vecht uit die vicieuze cirkel, kom met jezelf in het reine en overwin je problemen boodschap je door de strot te duwen. het eigenlijk zielige verslavingshoopje dat de blijkens zelfvertrouwde piloot is, die kon ook anders geëindigd zijn.
3/5
