“elke dag sterft van de vaak.” _ Margaret Laurence
je moet het detective John McClane toch gunnen: na reeds vier zware avonturen mag hij toch ook eens genieten van een vakantie. meteen ook het goede moment om zijn zoon Jack te bezoeken, alhoewel die het niet zo goed verkeert aangezien die in Moskou aankijkt tegen een levenslange gevangenisstraf. zijn malafide praktijken blijken echter een undercover opdracht te zijn voor de CIA. in de onderwereld van Moskou heb je immers een resem slechteriken die puur uranium van Tsjernobyl willen misbruiken. eens aangekomen in de Russische hoofdstad duurt het met zijn reputatie dan ook niet lang of ook de 
Russen weten wie die fameuze McClane is. maar spijtig genoeg zal deze generatie niet dezelfde Die Hard drive voelen zoals die ons gebracht werd eind jaren tachtig. regisseur John Moore brengt een onophoudelijke rollercoaster van actie, gevechten, achtervolgingen, kogelregens en ontploffingen maar waarom voelde dat toch zo ergerlijk saai aan. het is zowel een chaotisch zootje waarbij je de tijd niet krijgt auto’s in de lucht te zien vliegen omdat er al machinegeweren aan het vuren zijn (man, die montage stond echt nooit stil) als een ridicule rit om een 
geeuw alweer nucleaire wereldoorlog af te wenden. daarin probeert men dan ook nog eens een stukgelopen vader-zoon relatie te lijmen wat uiteraard begint met haatgevoelens en schreeuwende scheldwoorden maar ach, een openhartig gesprek van 5 seconden met een dialoog die eindigt op ik ga het je maar zeggen, ik hou van jou, maakt uiteraard jaren van vaderverwaarlozing goed. men had van Indiana Jones And The Kingdom Of The Crystal Skull moeten leren dat je een filmvolksheld nu eenmaal niet kunt laten opvolgen door zijn zoon. de hard v
ooruitstarende blik van Jai Courtney (geen enkele one-liner in petto) bevestigt dit alleen maar. en ook Bruce Willis loopt er ongeïnteresseerd bij, zeg maar op automatische piloot. de toevalligheid, de grappigheid, de koelheid, de spontaniteit is volledig weg. de franchise Die Hard is alleen maar bigger geworden (qua setting (van een wolkenkrabber of een vliegveld naar Rusland), budget, enz) maar daardoor ook veel rommeliger (het is bijzonder raar te moeten vaststellen dat zo’n hoeveelheid actie in deze film helemaal niet kan boeien). met A Good Day To Die Hard vrees ik dat het jammere doodvonnis is getekend van het uitgebluste filmpersonage John McClane.
1,5/5
Een verschrikkelijk tegenvallende film, heb er echt niet van genoten en ben maar het origineel weer gaan kijken om te herinneren hoe goed het ooit was.