“grootouders: de kleinkinderen van de rekening.” _ Steven De Batselier
Artie krijgt een klop van de hamer wanneer hij na jarenlange trouwe commentaardienst bij de lokale baseballploeg aan de deur wordt gezet (eigenlijk een behoorlijk grappige scène wanneer Billy Crystal het in sneltempo in Keulen hoort donderen als het over liken, defrienden, poken en tweets gaat (when was the last time you hashtagged?). de klap te boven komen, zit er niet in. zijn dochter Alice (Marisa Tomei) belt met de vraag of ze een week op de kinderen kunnen passen, ook al is het al tien maanden geleden dat ze elkaar gezien hebben. haar man (Tom Everett Scott) krijgt een award in domotica en 
mag een week op congres met partner. Artie ziet het totaal niet zitten, zijn vrouw Diane (Bette Midler met glimlach) des te meer aangezien ze de titel van beste grootouders kunnen veroveren. de drie kinderen staan eveneens niet te popelen aangezien hun routine doorbroken wordt. en hoe. kleinkinderen en grootouders, dat is een serieus verschil in jaren. en deze kloof uit zich in generatieconfrontaties over de manier van opvoeden (de moderne vrijblijvende b
etuttelende manier versus de oude gedisciplineerde leerschool), muziekkeuze (u krijgt gratis een duet tussen Crystal en Midler), kledingdracht, woonomgeving (die domotica zou toch ook niet voor mij zijn), sport, spel (gamen of buiten ravotten met een blikje), ontspanning, opkomen voor jezelf op school (afranselen of afgeranseld worden). het botst op alle vlakken, temeer omdat een overbezorgde Alice op haar reisstappen terug keert. maar uiteraard, zelfs al is het maar na een week, als puntje bij paaltje komt (waarin het vooral Billy Crystal is die in de schijnwerpers gezet wordt met onverantwoord gedrag) 
kan iedereen van iedereen leren, groeit men boven zichzelf uit, weet men welke levenskeuzes te maken en komt men sterker uit de generatiebotsing. kortom men wordt een (h)echte familie. te goedkoop uiteraard als scenario en regisseur Andy Fickman spitst zich enkel en te gemakkelijk toe op de flauwe grappen. de ware groeiconflicten en de botsing plus samensmelting tussen ideeën van drie generaties (wat het in realiteit is) was een brug te ver. toch wordt Parental Guidance niet echt frustrerend of enerverend en is het te beschouwen als een gezinstelevisiefilm (met kinderen beperkt tot twaalf jaar) als weektussendoortje. bovendien kan Filip Joos nog leren uit de improviserende commentaarstijl bij een baseballgame van Billy Crystal.
2/5
