“soul is als elektriciteit, niemand weet waar het vandaan komt, maar het kan wel een hele kamer verlichten.” _ Ray Charles
op het filmfestival Gent van het voorbije jaar omschreef ik The Sapphires als volgt: “een soulfilm met de ziel op de juiste plaats. vier aboriginaldames gaan met hun pianist de soldaten in de Viëtnamoorlog opvrolijken. de kijker kijkt mee vrolijk op alhoewel de film niet nalaat de rassenhaat aan te kaarten. een klein indiejuweeltje.” negen maand na datum is het moeilijk om een complete recensie neer te pennen maar de film van Wayne Blair weet ik nog het best samen te vatten als een echte feelgood movie. het is vooral Chris O’Dowd als Dave Lovelace die met zijn charmante onbevangenheid, onhandige onbenulligheid en 
(al dan niet in dronken toestand) geen blad voor de mond nemende amateurmanager voor grappige nonchalance momenten zorgt (vergelijkbaar met een Jason Segel bijvoorbeeld). hij durft het aan om in de jaren zestig (de film is licht gebaseerd op waargebeurde feiten) vier aboriginalmeisjes in hun muzikale carrière te begeleiden en hen zelfs in up tempo doorheen de Vietcong optredens te laten verzorgen voor de Amerikaanse troepen. zo worden meteen twee hete historische hangijzers aangesneden: in de 
outback werden aboriginals door de blanken enorm gediscrimineerd waarbij je zelfs van rassenhaat kunt spreken (wanneer de meisjes nog optraden als de Cummeragunja Songbirds vergelijkt het blanke publiek hen met apen). de oorlog in Vietnam is een smeltkroes van getraumatiseerde en geen hoop meer uitstralende soldaten waarbij je de nutteloosheid in hun ogen afleest. het aanraken van deze twee zwaardere t
hema’s krijgt nooit een dramatische toon en blijft beperkt tot even met de neus op de feiten drukken. tevens worden ze afgewisseld met een flinke dosis Motownmuziek. de soul spat van het scherm waarbij je geenszins kunt blijven stilzitten. als zelfs I Heard It Through The Grapevine de revue passeert wil je zelf meedoen. The Sapphires is swingend en Supremes gewijs stralen de onweerstaanbare dames (Deborah Mailman, Miranda Tapsell, Jessica Mauboy, Shari Sebbens zingen de pannen van het dak) met hun manager een vastberaden positieve energie uit. een indie-saffiertje.
3,5/5
