“heel wat mensen die erover klagen dat hun baas dom is, zouden geen baan hebben als hij slimmer was.” _ Maxine Clare Combs
de drie werknemers die in 2011 hun horrible bosses uit de weg wilden ruimen proberen het nu te maken zonder baas. het is te zeggen, ze willen hun eigen baas zijn. in wat je als een idee zou verwachten in het televisieprogramma De Bedenkers (voor mijn Nederlandse lezers: De Uitvinders) hebben ze al hun hoop gevestigd in de productie en verkoop van hun ontwikkeld product de Shower Buddy. ook al was de tv-presentatie met dubieuze mannelijke bevrediging een fiasco, toch biedt er zich in naam van Bert Hanson een rijke ondernemer aan die meteen een gigantische b
estelling plaatst. maar Bert is niet zomaar rijk geworden, het is een gewiekste haai en ons trio stevent af op een gigantische schuldenberg. tijdens hun brainstormingsessie koppelen ze wraak en zaken aan elkaar: ze willen Bert’s zoon Rex kidnappen en een grote borgsom vragen. van twijfelachtige moordenaars naar twijfelachtige ontvoerders. want uiteraard verloopt niet alles zoals gepland, dat is als ze al een goed plan hadden. in deze sequel, waarbij niet meer Seth Gordon in de regiestoel zit maar wel Sean Anders
van Sex Drive en We’re The Millers, miste ik de horrible bosses. de herkenbare frustratierelatie tussen werknemer en werkgever is weg en wordt vervangen door een algemene vijand. daarbij valt het op dat Christoph Waltz zich zeer onwennig voelt in deze komediesetting. als het onderkoeld of cynisch mag zijn, weinig betere dan Waltz maar in een luchtige klucht is de komedie voor hem luchtledig. Chris Pine probeert het eveneens maar is vaak een irritante posterboy. eigenlijk zijn het de kleine bijrollen van oudgedienden Jennifer Aniston (seksversla
ving deel 2), Kevin Spacey (die het moeilijk heeft zijn tekst af te lezen van een spiekbriefje en op het einde een doorgedraaide parodie geeft van zijn Francis Underwood rol) en Jamie Foxx (Motherfucker Jones is zijn slurpende zelve) die voor grappig tegenspel zorgen. en wat met Nick, Kurt en Dale? Jason Bateman blijft de meer serieuze van de drie die met een veelzeggende blik de domheid van een situatie weet in te schatten, Jason Sudeikis is de vrouwrondingen appreciërende maar niet altijd grappige kluns en Charlie Day is de prieme
nd zenuwachtig taterende kerel met 3 dochters. wat opvalt is het haast onophoudelijke gekwetter en gebrabbel tussen hen in veel inconsistent passerende scènes in de hoop dat er wel eens een grappig moment aan te pas komt. de drie mogen er misschien zelf veel plezier aan beleeft hebben, voor de kijker is het teveel van hetzelfde en grijpt men ongeïnspireerd terug naar de eerste Horrible Bosses. de sequel bevat wel enkele grappige scènes en gaat niet geheel ten onder maar eigenlijk is het niet te ontkennen dat Sean Anders een platte herkauwing brengt van Seth Gordon zijn film. en dat ging ons pretje te boven.
2/5
Het eerste deel vond ik niet leuk en helaas es dit tweede deel niet veel beter. Helemaal mee eens dat het constante gepraat tussen de drie niet veel grappen oplevert. Het ging mij met op de zenuwen werken.
geef me maar Dumb And Dumber To waar deze regisseur aan mee geschreven heeft
Ik werd ook ontzettend moe van dat gekwetter van de drie mannen. Er wordt maar een geschreeuwd, zonder dat het ook maar iets bijdraagt. Dit vond ik in de eerste film minder. Dat had er misschien ook mee te maken dat het personage van Sudeikis daar nog iets minder labiel leek. In dit deel zitten hij en Day echter op hetzelfde zwakzinnige niveau, waardoor de grap en het sprankje geloofwaardigheid eraf is. Galifianakis in de Hangover-films is bijvoorbeeld een stuk leuker. Desondanks heb ik me best vermaakt tijdens de film, maar het is niet echt een aanrader.
Sudeikis verknoeit het inderdaad wat. geef me maar Jason Bateman, geweldige droge mimiek