“ik ben zo achterdochtig dat ik zelfs op mijn hometrainer een achteruitkijkspiegel heb.” _ Richard Lewis

achtervolgingswaan: ziekelijke angsttoestand waarbij men meent door mensen of machten te worden achtervolgd en bedreigd. daarmee had indieregisseur David Robert Mitchell te kampen in zijn dromen wanneer hij negen jaar was: iets onbekends, iets ongrijpbaars maar goed wetende dat het kwade bedoelingen had, achtervolgde hem voortdurend waarbij het traag stappende en toch steeds dichterbij komende wezen steeds van gezicht wist te veranderen. Mitchell plaatst nu zijn droom in de leefwereld van seksontdekkende tieners en treedt daarbij, zoals bvb The Ring, in de voetstappen van een kettingbrief. de 19-jarige Jay (Maika Monroe, gelijkenissen met Brittany Murphy zijn toevallig) heeft haar eerste ernstige crush te pakken met hunk Hugh. de eerste keer met hem zal ze nooit vergeten want een mysterieuze vloek maakt haar zich tot slachtoffer. traag maar vastberadend stappend (het zombie effect) wordt ze achtervolgd door een misleidend van gezicht veranderend wezen. probleem is dat de anderen dat wezen helemaal niet zien, behalve dan degene die ook besmet zijn: je kunt immers de vloek doorgeven door met iemand seks te hebben en dan kom je een trapje lager in het moordlijstje. eigenlijk een simpele toch verdomd effectieve premisse die de tienerontluikende gevoelens in een huiveringwekkend sfeertje laat baden. Mitchell mixt daarbij enkele genres zonder in de val te trappen van peek-a-boo scènes (wat we recent toch in vele horrorrecensies vaak tot ten treure toe moesten vermelden). de kettingbriefvloek van The Ring, de dreiging je alleen ervaart zoals bij A Nightmare On Elm Street – daar wil men niet slapen uit angst voor de droom, hier wil men niet slapen uit angst voor het steeds om de hoek dreigend stappende wezen – de elektronische synthesizerscore die zomaar door John Carpenter kon gecomponeerd zijn in de jaren tachtig en een David Lynch sfeertje dat Under The Skin kruipt om er enkele te noemen. Mitchell geeft geen oorsprongsverklaring van ‘it’ en ook naar de reden van de onophoudelijke kwaadaardige stalkerachtervolging is het gissen. het gegeven echter dat de achtervolging nooit stopt en enkel kan uitmonden in wat een onvermijdelijke dood moet zijn (zie maar de openingssène vanuit een krachtig point of view shot), geeft de kijker nooit een veilig gevoel. ook met de cameravoering is Mitchell inventief: weinig statisch en meestal in beweging wat het achtervolgingsgevoel alleen maar versterkt. wanneer hij tot driemaal toe een 360 graden lus maakt in een school zit je met gesperde ogen te kijken of deze of andere student nu ‘it’ is of niet (want is die niet dichterbij gekomen?). tevens is de setting van Detroit niet opbeurend. de stad vroeg in de zomer van 2013 het faillissement aan en Mitchell geeft onderhuids een beeld van de nachtmerrie van de economische recessie: de buitenwijken zijn haast spooksteden geworden, ideaal voor een bevreemdend wezen. It Follows bewandelt diverse horrorpaden met behoud van een eigen existentiële identiteit. het is arthouse huiveren zonder jump scare scènes (waardoor misschien de huidige jongerengeneratie afhaakt omdat ze net gewend zijn aan die commerciële bloederige snel maar goedkoop schrikkende horrorfilms). een stilistische nachtmerrie die je nog een paar dagen achtervolgt.

4/5